Öptü. Affetti. Sarıldı.

Eski 45'likleri gramofonunda dinliyordu. Ansızın durduğu yerden tavanı öpmesine neden olan zımbırtının şiddetle çalan telefonu olduğunu öğrenince yine homurdandı. Açıkçası bu sefer haklıydı

çünkü bu sabah çalan dördüncü telefondu. Bir saat önce kadar aynadaki suretine bakarken, kendine dalmışken bir sıçrayış daha yaşamıştı. Annesinin aradığını görünce yüzündeki ekşi ifade yerini tebessüme bırakmıştı. Sevgilisiyle sevişmeye devam etti ve telefona aldırmadılar. Telefon yerine condomu aldı. Bu sefer sıra ondaydı.

Dün:
Alarmını defalarca erteleyip yatmayı düşünse de kalkması gerektiğini biliyordu. Yüksek yatağından kalkıp ayaklarını yere sarkıtacak şekilde oturdu. Yatak yüksek ve ayakları henüz yerle buluşmamıştı. Yatakta oturuyordu. Elbette o an bir şey düşünmüyordu lakin yere bakıp laminat desenlerini inceliyordu. Bir süre incelikten sonra hızlıca yataktan kalkıp banyoya yürüdü. Üst kattan gelen seslere kulak misafiri olmak istemiyordu bu sabah. Yüzünü yıkadı, dişini fırçaladı. Ardından fırçayı kafasına götürüp ahenkle saçını taramaya başladı. Saçını tararken bile yalnızlığını iliklerine kadar yaşıyordu. Bir insan bir anda çok şey düşünebiliyor ve  bunu biliyordu. Kahrolsun. Aynı anda birden fazla mühimmatı olmayan şeyleri bile düşünmek istemiyordu. Gardrobına yönelip en favori gömleğini itinayla ütüleyip giymek istiyordu hâlbuki yataktan çıkmak hoşuna gitmiyordu çok az zaman önce. Bir anı bir anına tutmuyor, düşünceleri bile ışık hızıyla zaman mekân değiştiriyordu.
Esneyen ağzına elinin tersini götürerek ağzının içini kamufle etti. Tek başınayken bile kendine saygısı vardı. Aslında insanlardan beklediği saygı mıydı? Yoksa anlayış mı? Kafasını sallayıp hazırlanma modunu hızlandırdı. Mavi renkli, siyah benekli ipek gömleğini ütüledi. Giyindi.

Kahvaltısını yapmak için vakti olup olmadığını duvar saatinden kontrol edip mutfağa geçti. Kahve

suyunu kaynamaya koydu. Masaya kahvaltılıkları yan yana dizdi. Aynı hizada olmasına istemese de özen gösteriyordu. Beynindeki karışıklık yaşamına öyle çok yansıyor ki bunu fark etmemek mümkün değil. Kahvesini yudumlarken kapı çaldı. “Lanet olası zil neden sabah sabah çalar ki” diyerek kapıyı açtı.  O yine geri gelmişti.  Öptü. Affetti. Sarıldı.

Ewan'ın Hayat Sınavı

Ewan 22 yaşına o sene basmıştı, kendinden

emin çok zeki ve çok çekici bir genç adam

olmanın asaletini taşıyordu. 10 gün sonra

Kore'deki bir savaşa katılmak üzere

İngiltere'den ayrılacaktı, hiç bir şeyden

korkmuyordu ama duygusallığı nedeniyle,

ülkesinden ayrılma fikri zor geliyordu ona.

"Holly'den olumlu cevap geldi ve mektuplar

ardı arkasına yazılmaya başlandı.

Her yeni mektupta birbirlerinden biraz daha

etkileniyor, yüreklerini birbirlerine biraz

daha açıyorlardı. 2 sene bu şekilde geçip

gitti. Ewan ve Holly birbirlerine belki

binlerce mektup yazmış, her mektuptan ayrı

tatlar almışlardı.

Ewan'ın ülkeye geri dönme zamanı gelmişti,

son mektubunda Holly'i görmek istediğini

yazdı. "Ancak seni tanıyabilmem için bana

bir resmini gönder lütfen" diye ekledi. Holly

buluşmayı kabul etti fakat resmi

göndermedi. "Resmin ne önemi var ki? Bizi

ilgilendiren kalplerimiz değil mi? Yakama

kırmızı bir çiçek takacağım." dedi.

Günler birbirini kovaladı ve Ewan ülkeye

döndü. Trenden indiği ilk anda gözleri

Holly'i aradı. Bir müddet bakındı, sonra

kalabalığın arasından şimdiye dek gördüğü

en güzel kadın belirdi. Uzun boylu, çok

güzel vücutlu, uzun sarı saçlı, masmavi iri

gözleri ve mavi elbisesiyle muhteşem bir

kadındı. Kadına doğru bir adim attı, ama

yakasında hiç bir şey yoktu. Kadın gözlerine

baktı ve "Merhaba denizci, benimle gelmek

ister misin?" diye sordu.

Tam o sırada güzel kadının omzunun

üzerinden, yakasında kırmızı çiçek olan

kadını gördü. Kısa boylu, şişman sayılacak

kiloda, gri kısa saçlı, tozlu uzun pardösüsü

ve kalın bilekleriyle öylece duruyordu. Ewan

şaşkındı, az önce hayatında gördüğü en

güzel kadından bir teklif almıştı ancak

karşısında da yüreğine aşık olduğu kadın

duruyordu. Kendini toparladı ve yanından

geçen dünyalar güzeli kadına aldırmadan

ilerledi. Elinde Holly'le birbirlerini

tanımalarını sağlayan kitap vardi. Elini

uzattı, "Merhaba Holly" dedi gözlerinin içi

gülerek. "Pardon" dedi kadın."Ben Holly

değilim. Az önce buradan geçen sarı saçlı

mavi elbiseli kadın yakama bu çiçeği takti

ve bunun hayatının sınavı olduğunu

söyledi. Sizi garın çıkışındaki kafede

bekliyormuş.